Winterwerkdag

De lucht prikt in mijn neus
En tranen schieten me
In de ogen
Ik zie blauw-zwart silhouetten
met een knapperig wit laagje
tegen een rood oplichtende horizon
Bomen, huizen, kerken, elektriciteitsmasten
steken af tegen de naderende zonsopgang.
Mensen vlechten zich hier door heen met hun lichtjes,
Dik ingepakt
In treinen, bussen en files,
Verschanst achter de krant
of een kop koffie
Zetten ze zich schrap
Tegen dit koude begin
Van de werkdag.

Voor de nieuwe dag begint

Het licht Verandert, van wit naar geel,
Van oranje naar roze en violet.
De hemel wordt donkerder en donkerder blauw
tot dat er nog zo weinig zonlicht is
dat de sterren door het donker prikken.

Ook de geluiden in de stad veranderen.
Eerst horen we nog kinderen spelen
maar langzaam verstomt het geluid,
het verplaatst zich naar binnen
waar het langzaam tot rust komt.
Nu hoor ik nog een sirene of tram
maar als het laatst avondlicht is verdwenen
en de mensen slapen
is er enkel nog het ruisen van de ring.

Even rustig op adem komen
voor de nieuwe dag begint!

Utheatre

Sound of the Ocean

Het is stil
het is donker
Ik word me bewust van mijn ademhaling
dan komt een ander mijn gezichtsveld binnen,
Hij ademt ook.

De donder rolt over onze hoofden.
En hij speel,
hij speelt en zijn spieren dansen
onder zijn huid
terwijl hij onze hartslag
en de hartslagen van de wereld
laat voelen en horen,
een dans van kracht
een dans van licht en beheersing;
Levensenergie.

Adembenemend.

Stadsvogels

De spreeuwen verzamelen in de telefoonmast
en wisselen het laatste nieuws uit.

De duiven, grauw als de mist zelf,
vliegen naar alle windrichtingen.

Het krasse geluid van een ekster
kaatst van de gevels.

Een groepje eenden waggelt gezapig de straat over
naar de dichtsbijzijnde vijver.

Een stel grasparkieten cruized
boven de daken
waar ze hun exotische vrienden oppikken.

Ja de stad trekt vogels
van allerlei pluimage.

Regendansen

De straten
zijn bedekt met vloeibaar
neon-goud en tl-zilver
waarin een onzichtbare meute
met kleine natte voeten
zo lustig danst
dat de vonken er van af spetteren.

Als je te dichtbij komt is het weg.
Kijk je snel
dan zie je misschien nog net
je schaduw wegstromen
naar de grote oceaan
der schaduwen.

Het einde van de nacht

Een roze deken
ligt over het witte landschap
waaruit de zon
langzaam en rood
oprijst.

Mijn voeten weten de weg,
mijn hart is naar de zon gericht
en het opent zich
zo weid als de hemelboog zelf
klaar om het licht
te omhelzen.